Έλληνες Ζωγράφοι: Περικλής Βυζάντιος

Μεταϊμπρεσιονιστής ζωγράφος. 

Ο Περικλής Βυζάντιος γεννήθηκε το 1893 στην Αθήνα και ήταν γόνος φαναριώτικης οικογένειας. Έλαβε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στο εργαστήριο του Ευαγγέλου Ιωαννίδη. Το 1911 πήγε στο Μόναχο. Την ίδια χρονιά εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, για να σπουδάσει στην École des beaux-arts και στην Académie Julian. Το 1915 επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1916 άνοιξε δικό του εργαστήριο στην Αθήνα και την ίδια χρονιά πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση. Το 1917, συμμετείχε στην ίδρυση της Ομάδας «Τέχνη» ως ο νεότερος της ομάδας, ενώ άρχισε να ασχολείται και με τη σκηνογραφία.

Το έργο του από τα πρώτα κιόλας χρόνια της καλλιτεχνικής του διαδρομής, σχετίζεται περισσότερο με τις καλλιτεχνικές εξελίξεις του Παρισιού. Η θεματολογία του είναι πλούσια. Στην πρώιμη δημιουργία του ανήκουν έργα με σκηνές της αστικής ζωής και προσωπογραφίες, ενώ αργότερα τον απασχόλησαν ηθογραφικά έργα και  η απεικόνιση του τοπίου.

Κατά το 1920–1922, μαζί με τον Παπαλουκά και τον Ροδοκανάκη ακολούθησε τον ελληνικό Στρατό στην Μικρά Ασία ως πολεμικός ζωγράφος. Τα περισσότερα από τα έργα της περιόδου εκείνης χάθηκαν στην καταστροφή της Σμύρνης. Ήταν ο επίσημος σκιτσογράφος της Δίκης των Έξι το 1922.

Μαζί με άλλους καλλιτέχνες το 1928 ίδρυσε την Καλλιτεχνική Λέσχη «Ατελιέ».

Το 1930 διορίστηκε σκηνογράφος του Εθνικού Θεάτρου και δημιούργησε τα σκηνικά της  «Ειρήνης» του Αριστοφάνη.

Το 1934 συμμετείχε στη Μπιενάλε της Βενετίας. Την ίδια χρονιά δημιούργησε σχολή ζωγραφικής, η οποία λειτούργησε με επιτυχία μέχρι το 1941. Η σημαντικότερη όμως πρωτοβουλία του υπήρξε η ίδρυση παραρτήματος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών  στην Ύδρα το 1936, όπου ανέλαβε αργότερα και τη διεύθυνση (1945). Με την παραμονή του εκεί συντέλεσε στη διατήρηση του παραδοσιακού χαρακτήρα του νησιού και στη λειτουργία του Παραρτήματος σαν πνευματικό κέντρο και φυτώριο νέων καλλιτεχνών. Παράλληλα με αυτές, και άλλες εκθεσιακές δραστηριότητες, δημοσίευε γελοιογραφίες και σκίτσα σε εφημερίδες της Αθήνας, υπογράφοντας με το ψευδώνυμο «Σκόπελος». 

Οι γελοιογραφίες σταμάτησαν με την κήρυξη του πολέμου το 1940. Αντ’ αυτών, ο Περικλής Βυζάντιος φιλοτέχνησε την αφίσα του Πολεμικού Λαχείου, με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για τις οικογένειες των στρατιωτών.

Μετά τον πόλεμο παρουσίασε έργα του σε πολλές ατομικές εκθέσεις (1948, 1950, 1958, 1964 και 1967). Το 1971 ξεκίνησε να γράφει την αυτοβιογραφία του, αρρώστησε όμως και πέθανε το 1972. Το ημιτελές έργο εκδόθηκε το 1995 από το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης.

[Φώτης Δ. Κουτσουπιάς, για το artem.gr]

Έλληνες Ζωγράφοι: Συμεών Σαββίδης

Γεννήθηκε στην  Τοκάτη (αρχαία Ευδοκιάδα) του Πόντου το 1859.
Οι γονείς του, ευκατάστατοι έμποροι, τον έστειλαν να σπουδάσει στην Εμπορική Σχολή της Χάλκης στην Κωνσταντινούπολη. Συνέχισε με σπουδές αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο της Αθήνας (1878–1880). Με ιδιωτική υποτροφία ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου (1880–1887) με δασκάλους το Γύζη, τον Ludwig von Löfftz και τον Wilhelm von Diez.

Το διάστημα που έμεινε στο Μόναχο επισκεπτόταν την πατρίδα του στον Πόντο, αντλώντας παράλληλα θεματικό υλικό για τα έργα του. Παρουσίασε πίνακές του σε μεγάλες διεθνείς εκθέσεις στο Βερολίνο, την Λειψία, το Αμβούργο, τη Βιέννη, το Παρίσι και το Λονδίνο. Το 1925 επέστρεψε φτωχός και άρρωστος στην Αθήνα, όπου και πέθανε δύο χρόνια αργότερα.
Ο Σαββίδης θεωρήθηκε ως εκφραστής της Σχολής του Μονάχου και  συγκεκριμένα κατατάχτηκε στους «οριενταλιστές», καθώς ασχολήθηκε με ανατολίτικα ηθογραφικά θέματα. Εντούτοις, στα τελευταία χρόνια της ζωής του ζωγράφισε πολύ ύπαιθρο με πλούσιο φως, τόσο που να κατηγορηθεί ότι «αφήνει τον γερμανικόν τρόπον της εκφράσεως διά να μαθητεύση εις το σχολείον της φύσεως».
Τις απόψεις του για την τεχνική της ζωγραφικής τις παρουσίασε στο σύγγραμμά του Έργα και πάρεργα, το οποίο εξέδωσε στην γερμανική γλώσσα. Με το ίδιο τίτλο το προσωπικό του σημειωματάριο,  φυλάσσεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας. Μεγάλα μουσεία της Ελλάδας φιλοξενούν έργα του, πολλά από τα οποία είχε υπογράψει ως «S. Sabbides».
[Επιμέλεια: Αντώνης Δ. Κουτσουπιάς, Πρόεδρος Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr]

Δράσεις: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ artem 2013

Με αφορμή τα 150 έτη από τη γέννηση και 80 έτη από την εκδημία του ποιητή Κ. Π. Καβάφη το Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr εξέδωσε συλλεκτικό ημερολόγιο με επιλεγμένα έργα του Αλεξανδρινού ποιητή των συμβόλων και πρωτότυπα έργα των Θ. Κελέκη και Ν. Ελίμ, εμπνευσμένα απο το έργο του ποιητή. Το ημερολόγιο επιμελήθηκε το μέλος του Δ.Σ. artem.gr, κ. Απόστολος Ιωσηφίδης.

Το συλλεκτικό ημερολόγιο artem 2013 εκδόθηκε σε περιορισμένο και αριθμημένο πλήθος αντιτύπων.

 Ημερολόγια προγενέστερων ετών θα βρείτε στο http://artemnotes.blogspot.gr/search/label/Δράσεις

Αντώνης Δ. Κουτσουπιάς, Διευθυντής Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr

Έκθεση με αφορμή τα 100 χρόνια της ελεύθερης Θεσσαλονίκης

Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε για τους φιλότεχνους η καινούρια έκδοση του Hellenic Auctions. Σε εποχή που η αγορά δημοπρασιών Τέχνης μοιάζει πραγματικά με «Τιτανικό σε φουρτούνα», η διοργάνωση της 15ης δημοπρασίας του δεν μπορεί παρά να βασίζεται στην αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο. Όσο για το παρόν, ο οίκος δεν το αγνοεί. Αντίθετα. Προσαρμόζεται σ’ αυτό, όπως δείχνουν οι χαμηλές τιμές εκτίμησης και ασφάλειας. Απορρίπτει ψευδεπίγραφες «βιτρίνες» και σέβεται τους κανόνες.

Ο κατάλογος που πρόσφατα πήραμε στα χέρια μας είναι αναμφισβήτητα μια πρόκληση. Με αφορμή τα 100 χρόνια της ελεύθερης Θεσσαλονίκης, η οικογένεια του Δημήτρη Μειμάρογλου παρουσιάζει στην έκθεση όσα από τα έργα του παρέμειναν στην κατοχή της –τα υπόλοιπα κοσμούν το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Και όχι μόνο. Ονόματα όπως Κόντογλου, Πεντζίκης, Παπαλουκάς, Μαλέας, Παπανάκος, Ακριθάκης, Φειδάκης, υπογράφουν πολλά από τα εκθέματα. 

 Η επιμονή του οίκου να θεωρεί την αγορά έργων Τέχνης ως μέρος της προσδοκώμενης ανάπτυξης, με την έκθεση αυτή φαίνεται απόλυτα δικαιολογημένη.       
Έκθεση: Electra Palace - Πέμπτη 29 Νοεμβρίου  και    Παρασκευή 30 Νοεμβρίου. 

Αντώνης Δ. Κουτσουπιάς Πρόεδρος Ι.Μ.Ε.Τ. ARTEM.GR

Έλληνες Ζωγραφοι: Κωνσταντίνος Παρθένης

Ηγετική μορφή της Τέχνης

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια το 1878  από πατέρα έμπορο καπνού και μητέρα Ιταλίδα, ο Κωνσταντίνος Παρθένης είχε από μικρός κλίση στις τέχνες. Σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης (1895-1903) κοντά στον Γερμανό ζωγράφο Karl Dieffenbach. Το 1903 επέστρεψε στην Ελλάδα για να ασχοληθεί αρχικά με την αγιογραφία. Μελέτησε τη βυζαντινή τέχνη στο Δαφνί, στη Μακεδονία και την Κωνσταντινούπολη. Πίστευε ότι το Βυζάντιο προσέφερε στον ευρωπαϊκό πολιτισμό μια μεγάλη υπηρεσία: τη συνέχεια της αρχαίας ελληνικής τέχνης.

Οι τοιχογραφίες δύο ομώνυμων ναών του Αγίου Γεωργίου στον Πόρο και στο Κάιρο είναι έργα δικά του. Κατά τη διαμονή του στον Πόρο γνώρισε την Ιουλία Βαλσαμάκη, η μητέρα της οποίας ήταν από εύπορη οικογένεια της Κεφαλονιάς. Μετά τον γάμο τους το 1909, στο Αργοστόλι, έζησαν στο Παρίσι, στη Μονμάρτρη, όπου ο Παρθένης συμμετείχε με επιτυχία σε  εκθέσεις ζωγραφικής, ενώ εξοικειώθηκε με τις ζωγραφικές του Σεζάν, του Πικάσο και άλλων μεγάλων.  

  Λίγα χρόνια μετά μετοίκησε με την οικογένειά του στην Κέρκυρα. Εκεί υπέγραφε τα έργα του στα γαλλικά, δεχόταν επισκέψεις μελών της βασιλικής οικογένειας και επέκτεινε το ενδιαφέρον του για τη βυζαντινή τέχνη, όπως δείχνει η διαφοροποίηση στις απεικονίσεις των μορφών και στη χρωματική του κλίμακα.
   Εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα το 1917, ταυτόχρονα με την επικράτηση του Βενιζέλου και των Φιλελευθέρων και πήρε μέρος στη ίδρυση της Ομάδας «Τέχνη», με στόχο την ανατροπή του συντηρητικού ακαδημαϊσμού.

  Το 1918 του ανατέθηκε η αγιογράφηση του ναού του Αγίου Αλεξάνδρου στο Παλαιό Φάληρο. Και εδώ, όπως και σε όλα τα έργα του, το ύφος του είναι αυστηρά προσωπικό. Πρέσβευε ότι «εις την τέχνην,  πρέπει να μαχώμεθα εναντίον κάθε ελλείψεως πρωτοτυπίας». Γι’ αυτό και ουδέποτε αντέγραψε διατυπωμένες και αποδεκτές υφολογικές πραγματώσεις, αλλά επιχείρησε σύνθεση αρχαιοελληνικών, βυζαντινών και νεωτεριστικών μορφοπλαστικών στοιχείων.

    Η φήμη του είχε ήδη αρχίσει να μεγαλώνει και οι διακρίσεις άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Με παρέμβαση του Βενιζέλου το 1930 διορίσθηκε καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Κοντά του σπούδασαν σπουδαίοι ζωγράφοι  όπως ο Γ. Τσαρούχης και ο Ν. Εγγονόπουλος.
   Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Κωνσταντίνος Παρθένης μαζί με άλλους λογίους προσυπέγραψε την «έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου», καταγγέλλοντας την ιταλική επίθεση. Στην Κατοχή οι Γερμανοί πήγαν να επιτάξουν το σπίτι του, κοντά στην Ακρόπολη, αλλά σεβόμενοι το έργο του και τον ίδιο, αποχώρησαν. Τα χρόνια εκείνα η επαφή του με το κοινωνικό περιβάλλον ήταν δυσχερής. Την ημέρα της απελευθέρωσης ανέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού του κι ύψωσε μια τεράστια γαλανόλευκη.
   Το 1947 παραιτήθηκε από τη θέση του Καθηγητή, μη μπορώντας να συμβιβαστεί με τον συντηρητισμό της Σχολής.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η ανάπλαση της Αθήνας προέβλεπε την κατεδάφιση του σπιτιού του, που είχε σχεδιαστεί από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη του και τον Δ. Πικιώνη το 1925. Όταν ο υφυπουργός Οικισμού διέταξε αναγκαστική απαλλοτρίωση και βίαιη έξωση του ζωγράφου, εκείνος απείλησε να αυτοπυρποληθεί μαζί με τα έργα του και η κατεδάφιση αναβλήθηκε για μετά τον θάνατό του.

   Προς το τέλος της ζωής του έπαθε παράλυση και σταμάτησε κάθε δραστηριότητα, αρνούμενος να εκθέσει ή να πουλήσει, παρά την ένδεια που βίωνε. Πέθανε το 1967.
   Ο Κωνσταντίνος Παρθένης παρέμεινε «ένας μύθος, μια ιερή μορφή και ευαίσθητη προσωπικότητα, θύμα των δύσκολων καιρών και σχέσεων».
   Η ελληνικότητα των έργων του και η επίδρασή του στις κατοπινές γενιές των Ελλήνων ζωγράφων τον κατατάσσει στους διαμορφωτές της «Γενιάς του '30». Έργα του  βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων και σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια, το ενδιαφέρον του κοινού για τον Παρθένη έχει αναζωπυρωθεί και πίνακές του πωλούνται σε υψηλές τιμές στις διεθνείς δημοπρασίες.

[επιμ. Φώτης Δ. Κουτσουπιάς  για το artem.gr]

Έλληνες Ζωγράφοι: Αλέξης Ακριθάκης

Ο Αλέξης Ακριθάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Η μητέρα του, Ρενέ Στάντζου, βαυαρή, ήταν η ιδιοκτήτρια οίκου ραπτικής. Ο πατέρας του Αντώνης ήταν πρόσφυγας. Παιδί δημιουργικό ο Αλέξης, αλλά ατίθασο, αδυνατούσε να προσαρμοστεί στους κανόνες της σχολικής πειθαρχίας. Γνωρίζοντας όμως πνευματικούς ανθρώπους σαν τον Σαχτούρη, τον Εμπειρίκο, τον Ταχτσή, τον Μακρή, μεταμορφώθηκε σε ιδιαίτερα δεκτικό μαθητή που ανακάλυπτε την παραμελημένη κλίση του: Τα σχέδια με μολύβι και έντονα χρώματα. Ρομαντικός, αντισυμβατικός, με μια εγγενή διάθεση για περιπέτεια και μια συγκινητική παιδικότητα, καταιγιστικός και ονειροπόλος, παρορμητικός και επίμονος αναζητητής εμπειριών, πίστεψε από πολύ νωρίς ότι η ζωγραφική δεν είναι γνώση, αλλά παρατήρηση της ζωής.  «Από πολύ μικρός είχα το ψώνιο της ζωγραφικής. Ημουνα σίγουρος πως μία μέρα θα γινόμουνα ζωγράφος. ‘Οπως άλλα παιδιά φτιάχνουν ιστορίες με λέξεις, εγώ έφτιαχνα ιστορίες με εικόνες. Ευτυχώς, το ένστικτό μου δε λάθεψε...».

Στο Παρίσι πήγε το 1957, αλλά η εγγραφή στην Ακαδημία της Γκραν Σομιέρ ήταν μάλλον τυπική. Περισσότερο τον ενδιέφερε να «συλλαβίσει» την τέχνη μέσα από τη ζωή.
Επέστρεψε στην Αθήνα το 1961 για να παρουσιαστεί στον στρατό. Το 1963, παντρεύτηκε την παιδική του φίλη Γιάννα Κυριαζή και έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στη Θεσσαλονίκη. Ο γάμος σύντομα διαλύθηκε, αλλά η έκθεση γνώρισε επιτυχία. Δύο χρόνια μετά εκθέτει για πρώτη φορά τη δουλειά του στην Αθήνα.
Το 1967, έπειτα από πρόσκληση του Ευρωπαϊκού Κέντρου πηγαίνει στο Βερολίνο και παρουσιάζει έργα του με πρωτοφανή επιτυχία. Η αποδοχή της δουλειάς του συμπίπτει χρονικά με τη γνωριμία της γυναίκας του Φώφης. Παράλληλα, κερδίζει την υποτροφία της Γερμανικής Υπηρεσίας Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών και εγκαθίσταται οικογενειακώς στο Βερολίνο μέχρι το 1984.

Πραγματοποιεί ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Βερολίνο, Αμβούργο, Μόναχο, Τορίνο, Γενεύη), ενώ συμμετέχει σε σημαντικές ομαδικές παρουσιάσεις στην Ευρώπη.
Λουλούδια, πουλιά, βαλίτσες, καρδιές, βέλη, ρόδες και σημαίες συναποτελούν το μαγικό ποιητικό σύμπαν του Ακριθάκη, με φωτεινά χρώματα που αποθεώνουν την ιδέα της ζωής, ενώ υποκρύπτουν τη βαθιά και αναπόδραστη -όπως θα αποδεικνυόταν- μελαγχολία του. Εισέρχεται στον κόσμο των ναρκωτικών, ολοταχώς και χωρίς ενδοιασμούς -όπως άλλωστε συνήθιζε να κάνει με ο,τιδήποτε: Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει.

Το 1984 ξαναγυρνά στην Ελλάδα. Προσπαθεί να απέχει από τις εξαρτήσεις και το αλκοόλ, ενώ συνεχίζει να δουλεύει. Δημιουργεί έναν πολύχρωμο μικρόκοσμο γεμάτο από αρχετυπικά σύμβολα και εικόνες παρμένες από προσωπικές εμπειρίες. Διοργανώνει εκθέσεις, παρά τα νοσοκομεία και τις αλλεπάλληλες κρίσεις. Η επιδείνωση της υγείας του βέβαια μείωσε την εικαστική παραγωγή του, η οποία περιορίστηκε σε μεγεθύνσεις λεπτομερειών παλαιότερων έργων του, σε φιγούρες τροφίμων του Δρομοκαΐτειου ψυχιατρείου και σε μια σειρά με θέμα τα λουλούδια, την οποία αφιέρωνε «στους αυτόχειρες φίλους του».
Πέθανε στις 19 Σεπτεμβρίου 1994. Το 2003 στο Βερολίνο, στη Neue Nationalgalerie, παρουσιάστηκαν έργα του αντικριστά με του Πικάσο, ως μια  «ξεχωριστή μορφή του ύστερου μοντερνισμού στην Ευρώπη». Ο ίδιος είχε αποφανθεί, προφανώς περιαυτολογώντας: «Η μόνη τροφή της τέχνης είναι η ίδια η ζωή».

[Επιμέλεια: Αντώνης Δ. Κουτσουπιάς, Δ/ντης Ι.Μ.Ε.Τ.  artem.gr]

Έλληνες Ζωγράφοι: Γιώργος Σιώζος

 Ο ζωγράφος Γιώργος Σιώζος γεννήθηκε στους Μελιγγούς των Ιωαννίνων το 1949. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Σχολής Βελλάς Ιωαννίνων. Από πολύ νωρίς όμως στράφηκε στην τέχνη. Διδάχτηκε προοπτική και σχέδιο από το γνωστό γλύπτη Παύλο Βρέλλη και πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση το 1975 στη Λάρισα. Από τότε πραγματοποίησε άλλες 55 ατομικές εκθέσεις και πολλές ομαδικές, στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και στο εξωτερικό (Βουλγαρία, Γερμανία, Λουξεμβούργο, Αυστραλία).   Τα ζωντανά χρώματα των έργων του, με χρήση κυρίως των βασικών χρωμάτων, οι συνθέσεις σε εξωτερικούς χώρους και η έμφαση στην αναπαράσταση του φωτός, παραπέμπουν σε ιμπρεσιονιστικές τάσεις, προκαλώντας άμεση εντύπωση στο θεατή. 

Ο Γιώργος Σιώζος ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος από το ξεκίνημα ήδη της καριέρας του, έγινε και μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος το 1991.

Έργα του υπάρχουν σε Δημοτικές Πινακοθήκες της Ελλάδας, στο Υπουργείο Γεωργίας, στην Πινακοθήκη Μακεδονικών Σπουδών Θεσσαλονίκης, στον Οργανισμό Ελληνικών Γεωργικών Ασφαλίσεων (ΕΛ.ΓΑ), σε Συλλόγους, Επιμελητήρια και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. 

[επιμέλεια: Μιχ. Δ. Κουτσουπιάς, Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr]

Είμαστε όλοι Έλληνες

  Από τις 25 Οκτωβρίου ως τις 11 Νοεμβρίου στο Μουσείο Μπενάκη  διεξάγεται μια ιδιαίτερη έκθεση. Πρόκειται για 112 έργα, τα οποία προσφέρουν Ιταλοί καλλιτέχνες στο ελληνικό κοινό, ως μια κίνηση αλληλεγγύης προς τη χώρα μας. Η έκθεση πήρε την ονομασία της από το ποίημα του Άγγλου φιλέλληνα Πέρσι Σέλεϊ  «Είμαστε όλοι Έλληνες»: «Siamo tutti Greci». 

 Η πρωτοβουλία ανήκει στον εικαστικό Renzogallo και στη σύζυγό του, Dea Bedin, διευθύντρια του πολιτιστικού φορέα ArcoDiRab Project. Οι Ιταλοί διοργανωτές απευθύνθηκαν στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης για την οργανωτική υποστήριξη κι εκείνο με τη σειρά του υπέδειξε το Μουσείο Μπενάκη.

 Στην έκθεση συμμετέχουν καταξιωμένοι αλλά και νεότεροι καλλιτέχνες από όλη την ιταλική επικράτεια, με έργα που να ανταποκρίνονται στο συμβολικό τίτλο «Siamo tutti greci» και που θα διατεθούν σε χαμηλές σχετικά τιμές. 
[Επιμ. Αντ. Δ. Κουτσουπιάς, Πρόεδρος Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr]

     

Έλληνες Ζωγράφοι: Γιάννης Τσαρούχης (1910 -1989)

Ζωγράφος και σκηνογράφος.

  Φοίτησε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1929 - 1935), με καθηγητές τους Ιακωβίδη, Βικάτο και Παρθένη. Παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον Κόντογλου (1931 - 1934), ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία.
Ταξίδεψε στο Παρίσι και στην Ιταλία. Ήρθε σε επαφή με δημιουργίες της Αναγέννησης και του Ιμπρεσιονισμού, ανακάλυψε το έργο του Θεόφιλου και γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Ματίς και ο Τζακομέτι.
 Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1938, πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα με έργα που εξήραν οι τότε τεχνοκριτικοί. Το 1940 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στο Μηχανικό. Το 1950 μετέβη εκ νέου στο Παρίσι.
Εξέθεσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο, ενώ το1953 υπέγραψε συμβόλαιο με γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το 1977 ανέβασε τις Τρωάδες του Ευριπίδη σε δική του νεοελληνική απόδοση, με δική του διδασκαλία και σκηνοθεσία.
Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του.
Παράλληλα με τη ζωγραφική ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία, σχεδιάζοντας ήδη από το 1928 σκηνικά και ενδυμασίες για θέατρα. Στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη εκφράζονται λαϊκές  παραδόσεις και αιώνιες καλλιτεχνικές αξίες. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους και σκηνογράφους με διεθνή προβολή.
[Επιμ. Μιχάλης Κουτσουπιάς, Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr]

Έλληνες Ζωγράφοι: Μπραέσας Δήμος

"To αίσθημα είναι το όπλο του καλλιτέχνη"
Γεννημένος στο Αιτωλικό το 1880, ο Δημήτρης Μπραέσας σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών, από όπου αποφοίτησε το 1909. 
Αν και πήρε πολλά στοιχεία από τους δασκάλους του, δημιούργησε ένα προσωπικό ύφος, που είχε να κάνει με τα βιώματά του, αλλά και τα θεωρητικά του πιστεύω.
 Χαρακτηρίζεται ως ιμπρεσσιονιστικός και συντηρητικός. Η αλήθεια είναι ότι ήταν προσηλωμένος στον ιμπρεσιονισμό, χωρίς όμως να τηρεί «τις μεταβολές που δημιουργούνται από την επίδραση του φωτός», διότι αυτή «διασπά τα σχήματα των αντικειμένων, εξουδετερώνει τη γραμμή και τις μεγάλες επιφάνειες».  Ήθελε να διατηρεί «το χαρακτήρα του αντικειμένου» και αρνιόταν την «κακοποίησή του» στ’ όνομα του μοντερνισμού.

 Στη θεματολογία του εναλλάσσονται με την ίδια επιτυχία σκηνές της καθημερινής ζωής και τοπία. Αποτελούσε όμως ιδιαίτερη επιδίωξη για το ζωγράφο το να δώσει, όσο πιο φυσικά μπορούσε, «μια πλήρη, αληθινή και γνήσια εντύπωση του ελληνικού τοπίου».

 Ταξίδευε ανά την Ελλάδα και ζωγράφιζε την ύπαιθρο που τον γοήτευε, παρά τη δυσκολία απόδοσης των διαρκών εναλλαγών των χρωμάτων στη φύση.  Κυρίως όμως τον συγκινούσε η θάλασσα, «ο χρωματικός της πλούτος και η συγγένεια που έχει με την ανθρώπινη ψυχή».

  Η παλέτα του Μπραέσα για πολλά χρόνια περιείχε σκούρα χρώματα, με τα οποία απεικόνιζε τη φύση στις «μελαγχολικές» της στιγμές, αναδίνοντας μια απαισιοδοξία.  Αργότερα όμως, εγκατέλειψε συνειδητά αυτήν τη «μυστικιστική» τάση.
 «Βγήκα στο φως, στο πλούσιο ελληνικό φως και το ζωγράφισα», λέει ο ίδιος σε συνέντευξη του 1955. Και δεν είναι δύσκολο να «διαβάσει» κανείς την αρνητική επίδραση των δύο παγκόσμιων πολέμων, όπως και την αισιόδοξη διάθεση της μεταπολεμικής εποχής, σε αντίστοιχες φάσεις της καλλιτεχνικής του εργασίας.
 Το 1944 διετέλεσε πρόεδρος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας.

 Παρουσίασε έργα του σε ατομικές εκθέσεις από το 1920 έως το 1963, έλαβε μέρος στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1934 και κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στην Exposition Internationale στο Παρίσι.
 Από το 1926 ως το 1948 δίδαξε στη Μαράσλειο Ακαδημία.
 Πέθανε στην Αθήνα το 1964.
 Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Δήμο Αθηνών, στην Πινακοθήκη Αβέρωφ κ.α.
 [επιμ. Φώτης Δ. Κουτσουπιάς]