Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Επίλεκτα έργα Ελληνικής Τέχνης 19ου & 20ου αιώνα (Έκθεση-Δημοπρασία)

Έκθεση / Viewing: Hotel ELECTRA PALACE Thessaloniki Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017 14.00 - 21.30 (June 8th) Παρασκευή 9 Iουνίου 2017 10.30 - 15.30 (June 9th)

Δημοπρασία / Auction: Ξενοδοχείο ELECTRA PALACE Θεσσαλονίκη Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017 20:15 (8.15 μ.μ.) (June 9th)

Τί είναι Τέχνη τέλος πάντων... Τέχνη είναι η κατοχή, η έξις νού, πνεύματος... (Πλάτων)
Τέχνη είναι η πηγή σκέψης, η ηρεμία μέσα στο χάος... είναι ένα πολιτικό βήμα. Όμως Τέχνη είναι και το δικό μας προσωπικό… ψυχικό νήμα! Αυτό που απομακρύνει τα βακτήρια και τους λεκέδες της καθημερινότητας από το μέσα μας... Ο Αμερικανός ποιητής Robert Frost ορίζει πως «αυτό που κάνει η Τέχνη για τη ζωή είναι να την καθαρίζει... να την γδύνει ως το κόκκαλο...». Για τον Πλάτωνα, Τέχνη ήταν η απομίμηση της φύσης... όμως τον 19ο αιώνα η φωτογραφία ανέλαβε αυτή τη δουλειά και τον 20ο η αφηρημένη Τέχνη ανέτρεψε ολόκληρη την αντίληψη περί της αναπαραστατικής Τέχνης. Επέλεξα σήμερα να μοιραστώ μαζί σας λίγες από τις χιλιάδες σκέψεις και απόψεις κάποιων φωτισμένων ανθρώπων για να ρίξω λίγο μαζεμένο φως στο μεγάλο τούτο ερώτημα... Με αρχή τον περίφημο ορισμό του Γαλλο-Ρώσσου Σαγκάλ (Marc Chagall) ο οποίος περιγράφει την Τέχνη να είναι «...η αδιάκοπη προσπάθεια ανταγωνισμού με την ομορφιά των λουλουδιών - που ποτέ δεν πετυχαίνει...» και μετά τον Νορβηγό Μούνχ (Edvard Munch) ο οποίος τοποθετεί την Τέχνη να «πηγάζει από τη θλίψη και τη χαρά... από τα βάθη της ανθρώπινης ζωής»’. Η σπουδαία Αμερικανίδα ζωγράφος Ο’Κίφ (Georgia O’Keeffe) μας λέει πως Τέχνη είναι «η ικανότητα να συμπληρώνει κανείς ένα χώρο με όμορφο τρόπο» και ο Πικάσο μας εκμυστηρεύεται οτι «…η Τέχνη δεν είναι η αλήθεια, αλλά το ψέμα που μας κάνει να την αντιληφθούμε». Ο Ελβετός Paul Klee θεωρεί ότι «η Τέχνη δεν αναπαράγει το ορατό, αλλά το καθιστά ορατό» ενώ ο μεγάλος Γάλλος ρομαντικός Ματίς (Henri Matisse) καταγράφει τις σκέψεις του στις αρχές του 20ου αιώνα ως εξής: «Αυτό που ονειρεύομαι είναι μια Τέχνη της ισορροπίας, της αγνότητας και της γαλήνης, χωρίς καταθλιπτικό περιεχόμενο, μια Τέχνη που θα μπορούσε να είναι για κάθε εργάτη της σκέψης, για τον επιχειρηματία αλλά και για τον άνθρωπο των γραμμάτων, για παράδειγμα, μια χαλαρωτική, ηρεμιστική επιρροή στο μυαλό, κάτι σαν μια καλή πολυθρόνα που προσφέρει χαλάρωση από την σωματική κόπως»’. Στην αντίπερα όχθη των ορισμών ο συμπατριώτης του νοβελίστας Μαλρό (Malraux) μας υπενθυμίζει πως «η τέχνη είναι μια εξέγερση, είναι η διαμαρτυρία κατά της υποταγής κατά της εξαφάνισης». Η Τέχνη είναι σαφώς Πολιτική Πράξη. Η πρόθεση να χωριστεί η Τέχνη από την πολιτική αποτελεί από μόνη της μια πολιτική πρόθεση. Είτε ως πηγή σκέψης και έκφρασης, είτε ως εξέγερση ή διαμαρτυρία, η Τέχνη αφορά, απευθύνεται και εκφράζει όλους! Και ως ένα στερνό αντίο στον σπουδαίο σεμνό φίλο Δημήτρη Μυταρά, στη μνήμη του οποίου αφιερώνω τούτη την έκθεση, μοιράζομαι εδώ μαζί σας λίγες απ’τις ωραίες σκέψεις του «...η τέχνη είναι ο έρωτας... η έκφραση και το ξεχείλισμα της πληρότητας... είναι σαν τον άνεμο... πότε άγριος πότε γαλήνιος... Δε σε μορφώνει αλλά σε συνδέει με το μυστήριο της ύπαρξης...». Είναι Τέχνη λοιπόν η επικοινωνία των αισθήσεών μας... είναι η τέλεια αυτή συνουσία μεταξύ πνεύματος και αισθήσεων... Είναι η ατέλειωτη ανθρώπινη προσπάθεια προς την αθανασία... Είναι η παγκόσμια γλώσσα! Είναι, κατά τον Ιπποκράτη, μακράν και πέρα απ τη ζωή... είναι ‘ο Βίος βραχύς... η δε Τέχνη μακρά’!
Θάνος Ευαγγελινός
Μάιος-Ιούνιος 2017

Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

Έλληνες Ζωγράφοι: Κώστας Λούστας

  Γεννήθηκε το 1933 στην Αθήνα από μητέρα Αθηναία, μεγάλωσε όμως στη Φλώρινα, καθώς ο πατέρας του καταγόταν από το Νυμφαίο. Ξεπερνώντας τις αντιρρήσεις του συντηρητικού πατέρα,  ράφτη στο επάγγελμα, κατάφερε να σπουδάσει στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, με δάσκαλο το Γιάννη Μόραλη. Παράλληλα έκανε και μουσικές σπουδές.
Το 1957 πραγματοποίησε την πρώτη του έκθεση στη Φλώρινα και το 1961, με τη βοήθεια του ποιητή Γ. Βαφόπουλου, στη  Χ.Α.Ν.Θ. Θεσσαλονίκης.
Από το 1963 ως το 1965 έζησε στη Νέα Υόρκη και συνεργάσθηκε με τις Γκαλερί «Di Salvo», «Chase», «Chevance» και την «Galerie Internationale». Οι ατομικές εκθέσεις του εκεί, τον ανέδειξαν σε διεθνές επίπεδο.
 Το 1968 επέστρεψε στην Ελλάδα και πραγματοποίησε έκθεση στην Αθήνα. Επί μια τριετία   (1968-1971) δίδαξε σχέδιο στη Σχολή Δημητρέλη στη Θεσσαλονίκη, όπου και εγκαταστάθηκε. Δεν έπαψε όμως να εκθέτει και στο εξωτερικό, όπως το 1969 στο Λονδίνο και το 1972 στη Νέα Υόρκη. Τελευταία έκθεση εκτός Ελλάδας ήταν στο Λονδίνο το 1999.
Αντίστοιχη συνέχεια είχαν και οι εκθέσεις στην Ελλάδα. Πρόσφατη είναι η τελευταία του έκθεση στη Θεσσαλονίκη (ATRION, Μάρτιος 2013). Συνολικά ξεπερνούν τις εξήντα οι ατομικές παρουσιάσεις και αναρίθμητες είναι οι συμμετοχές του σε ομαδικές εκθέσεις. Η σχέση του όμως με τις Τέχνες δεν περιορίζεται στη ζωγραφική. Ποιητικά και πεζά έργα του δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά. Πλούσια είναι και η αρθρογραφία του στον Τύπο.
Το 1977 τιμήθηκε με βραβείο από την Εταιρεία Ελλήνων Καλλιτεχνών. Για πολλά χρόνια συμμετείχε στην εικαστική επιτροπή των Δημητρίων και διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. 
Η ζωγραφική του χαρακτηρίζεται ως ιδιότυπη και προσωπική, καθώς διαθέτει «αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά ενός προσωπικού εξπρεσιoνισμoύ». Παραστατική, με χρώματα «διαφανή, μελωδικά και πλούσια, συγχρονισμένα με μια μουσική αντίληψη», έχει ποικίλη θεματολογία: πορτρέτα, νεκρές φύσεις, καθημερινά αντικείμενα, μουσικά όργανα, θαλασσινά τοπία.
 «….Με συνεχή πλούσια παραγωγή 50 ετών, ζωγράφος με κορυφαία ταλέντα, έχει ευρύ συλλεκτικό κοινό. ….Πρόκειται για ζωγραφική καθαυτή, δηλ. αστραπιαία οπτική σύλληψη του θέματος και γρήγορα μεταγραφή του στο τελάρο, με κινήσεις και χρώματα εξπρεσιονιστικά, σχεδόν βίαια, αλλά αθώα, παιδικά πολλές φορές… Ο Λούστας ζει το τοπίο, γίνεται ένα με τη Βορειοελλαδίτικη υγρασία που βαραίνει τα χρώματα και θυμίζει τις τονικότητες των Ολλανδών τοπιογράφων».  (Χάρης Καμπουρίδης, «Νέα», 25 Οκτωβρίου 2006).
«Ο Λούστας αν και βαθύτατα συναισθηματικός δεν παρασύρεται σε εύκολες και εξεζητημένες διατυπώσεις, σε συνήθεις συνθετικές λύσεις και σε διάφορα οπτικά ευρήματα. Αντίθετα η γλώσσα του είναι έντονα ποιητική και λυρική εξαιτίας της ιδιαίτερης τονικότητας του χρώματος, η δε γραφή του είναι εξαιρετικά ασφαλής και σίγουρη όπου χρώμα και φως συνθέτουν ένα σύνολο αυστηρά δομημένο και με ακρίβεια οργανωμένο» (Μίλτος Παπανικολάου, Καθ. Ιστορίας της Τέχνης).
O Κώστας Λούστας πέθανε στη Θεσσαλονίκη σε ηλικία 81 ετών. Έργα του βρίσκονται σε πολυάριθμες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη.
[επιμ. Φώτης Κουτσουπιάς, -artem.gr]